"...an itibariyle görüyorum ki iki sevgiliden çok daha fazlası olmuşuz artık biz. Koskoca bir dağı arkana almış gibi güven verici bir şeymiş varlığın ya da pamuk gibi yumuşacık da olabiliyormuş varlığım. Bir dolu kadın ve erkeğin olduğu bu cadı kazanı dünyada hem çılgın bir kadın ve deli bir erkek hem de bir kademe daha ötesi olabilmek, asla sana benzemeyen aksinde artık kendinden bi şeyler görebilmek ve ne yazarsan yaz bu ulaştığın mertebeyi kelimelerle anlatamayacağını bilmek..." yazmışım vakti zamanında.
Gerçekti bu huzur, bu mutluluk ve gerçek şeylere hasretken insanlar biz bu deli adamla birbirimizi gerçekten sevdik. Tamam, insan mutluyken yazmayı unutuyor, anı yaşıyor ve sonra yazılanlara baktığında sadece acı ve ızdırap mıydı çekilen oluyor okuyan göz, ama değildi! Çok istendim, çok istedim; çılgın gibi sevdim, deli gibi sevildim; terledim, terlettim. Mutlu anlarda ben yazamadım, sen yazmadın; o yüzden sen bedduada, ben ağlamakta uzmanlaştık yazılarda. Sonradan farkettim ki ayıp oluyo bunca sürülen sefaya ve bunca güzel şeye, hatta tüm ayrı-kalışlara rağmen hayatımın en güzel hediyesine... Her şeye rağmen biliyorum ki güzel şeylere layığız sen de ben de.
Yalnız, yanlış ve yanmış olsak da güzel yazılara ve güzel yarınlara...
No comments:
Post a Comment