dışımın dışı

Kimseye söylemem ben bazı şeyleri.. Kimseye. Herkes "pervasız, patavatsız, yalansızdır o kaçırır bir kelime şimdi" der yüzüme bakarken ama susarım. En çok da çok konuşurken dilsizleşir içim. Şimdi yine kelimeler manasız ve boşa. Konuşmak, yazmak fazla. Herkes ne çok konuşuyor, sakat kolları için bile methiyeler düzüyorlar kendilerine. Ben yok'u bilirim. Ben burdayken yok'ta olanı. Aslında bu kadar basittir denklemler bazen. Bu gün saçlarımı okşamıyorsa bu taşı sıksa suyundan deniz yapan el. Bu günü aklımdan savuşturup yarını düşünürken yine yok olacağını biliyorsam, yada bir uğrayıp gideceğini, işte o zaman var olan sadece yaşlı bir kadının suratına bakarak içine düşeceğin suskunluktur.

Anneannem'e..