şimdi eve geldim, daha şimdi yanından ayrıldım ve gülümsüyorum. herkes ne bulur onda neye mıknatıslanır bilmiyorum ama ben sadece dünyadaki en çocuk adama aşığım. onu o minderin üstünde gördüğüm; sadece "bir isim" olduğu; varını, yoğunu, ne yapıp, ne ettiğini bilmediğim günden beri seviyorum. bensiz günlerinde bana hep "yaşlandım ben" dese de, saçındaki beyazları aksatmadan sayıp dursa da yanımdayken öyle genç ki, hiç yaşlanmayacak biliyorum.
onun bendeki aksiyle ilgili anlatacak çok şey var belki ama mutlu anların kaydını alabilmek mutsuz ve huzursuz olanlarınkinden daha zor. tuşlar ve parmaklarım salak salak birbirine bakıyor. en iyisi 365'de 5 gibi bir sayıyı göz göre göre ekran karşısında geçirmeyip mutlu, huzurlu uyumak..
iyi geceler..
skip to main |
skip to sidebar
I feel it, accept it, and watch it pass, like the weather
No comments:
Post a Comment