yalelli

Bu haftanın başı itibariyle iş - güç durumlarına yeniden bulaşmış durumdayım. Sabah erkenden kalkma huyum evin dört duvarı içerisinde bedavaya gitmiyor yani artık. Önce alışveriş sonra fiş olarak geçirdiğim her gün bana da bir miktar para olarak geri dönüyor. Henüz her şey çok yeni bakalım nasıl şekillenecek zamanla.

Yeni tanıştığım insanların arasındayken onların bende gördüğü beni izlemek hem değişik zevkli bir oyun hem de yorucu bir psikolojik gözlem durumu. Herkesin kendi birikimine göre anlamadığı şeyler var bu genelde az konuşan, biraz sakar, narin olmasa da nazik, koca gözlü "ben" de. Patron eğer düşündüğü gibiysem neden bu Ankaranın içi bile olmayan garip yerde çalıştığımı merak ediyor ve tartıyor sürekli ne zaman bıkar giderim diye, finans müdürü hergün işe koşa koşa ama 15 dakika geç kalmamdan sıkıntılı fakat ses çıkaramıyor şimdilik, pastacı ustası belki kendi laz şivesiyle düşünüyor beyninin içinde de ve elinde yüzünde bir ağraz bulamadığı bu kızın bu yaşına kadar neden bir alanının çıkmadığını sorguluyor kendince. İşte böyle akıp gidiyor bu ara zaman. Ben uğraşmıyorum kimseyi tartmakla. Duygusal kategorizasyon yok artık para insanları arasında! O yüzdendir ki normalden az konuşarak izliyorum karşımdakileri. Bütün bu samimiyetsiz, simbiyotik gündüzlerden sonra yanına sakince kıvrılmak en büyük hayalim oluyor akşamları. Kapatıp gözlerimi yanında sessizce dinlendirmek, temize çekmek istiyorum beynimi.

Neyse..

A desemolmaz a a desemolmaz birineuysa ötekineuymaz yalelliyalelliyalelliozaman...