öldürmek..

Aylardır yazmıyorum. Çünkü aylardır incinmiyordu kalbim. Kırılınca, kendimi tamir etmek için, sarmalamak için yazıyorum sanırım ben bu okuru olmayan yazıları. Gülen yüzüm gülmüyor iki gündür. Kimse yaptığım kazayı anlamak zorunda değil en içim bile. Hiç kimse durumu alttan almak sahiplenmek durumumda da kalmamalı. Ama gecelerden sadece bir gece korktuğu için kızılacak kadar değersiz de olmamalıydı bedenim. Ellerimi avcuna alıp, göz kapaklarımı öpmesi gerekmiyordu içim sussun diye, sadece elini dizime usulca koysa ve susarak konuşsa da yeterdi. Suratlarına bile bakmadığı arkadaşlarımın arabasının arka koltuğuna fırlatılacak, sonra da gece boyunca hissettirdiğim korkunun acısını başka şekillerde çıkaracak kadar büyük müydü gerçekten davetsizce hayatıma sızan pardesülü kadının bedeninin ahı?

Ben korkuyorum çünkü ölüme ilk kez bu kadar yaklaştım. Duyarsız olabilmek değil gücümün göstergesi, kimselere söylemeden tamir ettirdiğim gibi arabamı, uykusuz gecelerimde kimselere söylemeden huzurlu ruyalara dalabiliyor olmak hala..