ben gerçekten gittim..

bunca olup bitenden bihaber herkes. sandıkları ve inandıkları şeye gömüşler kafalarını ve istesem de gösteremem ben zaten herhangi birine diğer tarafını. bilmiyosunuz o adamın ne menem bir rezaletten ibaret olduğunu! ve onca olandan sonra nasıl bir cüret ve nasıl bir erdemsizlikle lafı ordan buradan uzattıktan sonra karşıma geçip sen buranın yedeğisin haberin olsun diyip aptal bir sevgiyle kucaklayabildiğini beni?
kimsin sen? kimimsin? yanında taktıdığım sosyal maske mi seni böylesine yüreklenmekten alıkoymayan yoksa saygım, sessizliğim mi? kendimden tiksiniyorum artık, saygım kalmadı ne geçmişime ne oluşacak geleceğime. kurduğum, kurmaya çalıştığım her yeni düzenden apar topar ama ağlayarak, yanarak kaçmamı sağlayan tek şey olan bu egosu sendromlu aptal insanlar hep olcak mı? onca zorlukla, dişle, tırnakla, kanla inşaa edilmiş olan; sırf yaşanan çirkeflikler de altında kalsın diye temeline yerleştirilmiş bi dinamitle böyle yıkılacak mı her seferinde? kolay mı?
geri dönmeyeceğim. her hafta elime harçlık sayılıyo olması ne kadar gücüme gitse de geri dönmeyeceğim. aptal bir oluşumun salak bir yedeği değilim, olmayacağım.

çok klişe, çok çiğ bir laf belki ama sevmiyorum erkek insanı artık. çıplak yaralar gibi batıyor evrimleşmemiş yanları gözüme, geçer biliyorum ama midem bulanıyor bu sıralar. şu an hayatımda olmaması böyle bir insan öncesi varlığın tam isabet aslında. dayanamazdım çünkü değme tiyatroculara taş çıkaracak şekilde rol yapmaya karşılarında: bilmiyomuş gibi davranmaya, gönüllü aldanmaya, gizin kapakların arkasındaki merak etmiyormuşçasına yaşamaya çalışmaya!

her şeyden gittim ben bu ara. bilerek ve isteyerek gittim. tüm iyi yanları benim, ölene kadar benim, kimse alamaz elimden yaşadığım mutlu manyaklıkları ama olmayan tüm şey o mutlulukları hala ayırt edebilen çocuk beynimi de bulandırmadan, katranla sıvamadan önce gittim ben hepsinden.